نقد و بررسی فیلم سیزده 59

به نام خدا  

 

 فیلم سیزده 59 به گارگردانی سامان سالور از جمله فیلم های ژانر دفاع مقدس است که به نحوی حیات این ژانر را که دچار بیماری کمبود وبی توجهی توسط مسئولین وفیلم سازان در جامعه کنونی است در حال تنفس است.این اثر به شرایط جامعه بعد از دفاع مقدس و تنهایی رزمندگان فراموش شده اش می پردازد. 

 جای تقدیر وسپاس است که هنوز فیلم سازانی به خصوص جوان به این ژانر توجه می کنند و با توجه به شرایط سخت ساخت چنین آثاری همت می گمارند واز نگاه و زوایای اندیشه خود به این رویدادارزشمند می پردازند. 

 در فیلم فرمانده ای است که بعداز بیست و اندی سال از حالت اغما بیرون می آید و دیگران سعی می کنند وی را بدون آسیب جدی به روح و جسمش آماده پذیرش شرایط جدید کنند. 

 فیلمساز با چیدمان شرایط مد نظرش روح اثر را به سمتی هدایت می کند که نقد جامعه امروزی را در هدف خود داشته باشد اما دچار یک نوع احساسات قالب می شود و نا خواسته سمت و سوی اثر را به بیهودگی دفاع مقدس و نا کارامدی رزمندگانش سوق می دهد رزمندگانی که یا در حالت اغما هستند و یا به تاریخ پیوسته اند و یا دچار ناهنجاریهای روانی مثل اعتیاد شده اند و یا جرعت ابراز واقعیت را ندارند و مجبور به دروغگویی می شوند. 

 در واقع فیلم یک روح نا امیدی بر پیکره جامعه حک می کند و فقط یک خاطره غم انگیز تاریخی را برای نسل حاضر روایت می کند. اگر فیلم ساز جوان و اندیشمند این اثر وسعت تحقیق و پژوهشش را با پختگی و سعه صدر و درایت قابل قبول بر روی اهداف دفاع مقدس و رزمندگانش برجسته می کرد به سهولت و شایستگی متوجه حقایق ارزشمندی منجمله شخصیت رزمندگان و فرماندهانش می شد که ایشان با توجه به عدم تجربه مناسب با همه سعی و تلاششان صلابت و باورهای خود را از آنچه برایش دفاع کردند به نمایش گذاشتند وبه تکلیفشان با شجاعت و درایت هر چه تمامتر عمل کردند حال چگونه این رزمندگان در صحنه های مبارزه داخلی و خارجی نتوانند تحمل و چاره اندیشی کنند نشان از عدم درک وشتاخت درست از این عزیزان مظلوم باارزش وبا افتخار را توسط این فیلمساز و دیگر کسان مثل ایشان دارند که متاسفانه نتوانستند بر روح احساسی و غیر منطقی ناخواسته چیره شود. 

در این فیلم با نکات ارزشمند ساختاری منجمله بازی آقای پرستویی،فیلمبرداری مناسب و طراحی صحنه نسبتا قابل توجه با ویژگیهای منحصر به فردی مواجه هستیم. 

علیرضا موحد